Epitafium dla Jacka Kaczmarskiego

Nie patrz na nas z wyrzutem

Że tak zacznę, panie Jacku drogi

Twe istnienie było dla nas szczęścia łutem

Lecz ciebie od wędrówki bolały już nogi.

Przeprowadzałeś mnie jako ojciec kochający

Przez ciemne lasy, bajora grząskie

Teraz pozostałem sam, ja, pies łkający

Podczas wędrówki przez korytarze wąskie

Wiem, żeś diabli, boski i czyśćcowy

Ale ciężko bez twej poezji żyć

Bez niej czuję na nogach okowy

Nie mogę już tej mądrości pić

Na drugą stronę rzeki wyruszyłeś

Nie wiem, czyś towarzysza znalazł

Na ziemi serca całego przed nami nie odkryłeś

A to, co pokazałeś, ludzie zmienili w hałas

Wyryłeś na nagrobkach wiele epitafiów

A teraz próbuję wykonać jedno ja, niegodny

Dzięki tobie pokonałem wiele upiorów i strachów

I nadal geniuszu twego jestem głodny

Mimo tego, że zbyt wcześnie  odszedłeś

Dziękuję za piosnki, które pomagają trwać

Dziękuję także za to, jaką drogą szedłeś

Bo ta droga pomaga w grę zwaną życiem nadal grać

Dziękuję za Mury, Naszą Klasę i Obławę

I za epitafia, za inne niezliczone pieśni

Poezja twa podnosi w ludziach wrzawę

I nadal zachwycają się nią współcześni

Wiedziałeś kto to Bóg i jak z nim rozmawiać

Wznosiłeś modlitwy, jadałeś z nim śniadania

Nie pozwoliłeś ludziom z wysokości spadać

Przeprowadzałeś ich po najgroźniejszych graniach

Zostałeś bardem, choć wcale tego nie chciałeś

Wiedziałeś, że patos utrudnia zrozumienie

Niszczyłeś wszelakie bariery, mosty stawiałeś

Walczyłeś z ludzką fałszywością, oświetlałeś cienie

Żeś warchoł, nie bałeś się przyznać

Że dworak marny jest z ciebie

Zawsze starałeś się trudną prawdę wyznać

Iż Bóg nie czeka na nas w niebie

Jest tutaj, na ziemi, wśród nas

Nie dziw więc, że czasem nie zdzierży

Zatraci się w cielesnościach, nie zwróci uwagi na płynący czas

I pić zacznie, jakby żył w oberży

Trwaj i twórz tam, w duchów świecie

Niech one również poznają twoją poezję

Uczestnicz tam w wielkiej fecie

Wydanej dlatego, że przyszedłeś

Nie kłopocz się już Dziećmi Hioba, Polakami

Tym musimy zająć się my, żyjący

Tak samo, jak ciągle rosnącymi murami

Nadal w nich wyłomy czyniący

Strof tych czternaście łzami mymi okraszam

Nie zapominam jednak o szczęściu i radości

W końcu dzisiaj twą wielkość ogłaszam

I nie zapominam, żeś nam zostawił część swej świetności.