Liryka niewiary

Nic trudniejszego nad to nie ma

Niż wyzbyć się zobojętnienia

Łatwo pławić się w istnieniach

Łotrem rzeczywiście, rycerzem być w marzeniach

Bo najłatwiejsze na tym świecie rzeczy

Najwięcej wymagają od nas siły

I chyba nikt mi nie zaprzeczy                  

Że cząstki bohaterstwa się w nim tliły

Czy może tlą się nadal?

Nie mnie o tym sądzić

Ja tylko was okradam

Z tego, co może się narodzić!

Ach, czasem się nad tym zastanawiam

Jak żyje się w światach, które stwarzam

Czy ludzie mają tam rozterki

Czy jak tutaj – wszyscy są wielcy!

Najłatwiej śmiać się z cudzych bogów

Samemu wyznając bałwanów

Lecz tak zdobywa się wielu wrogów

I nie odkrywa zapomnianych chramów

Bo w życiu nie udało mi się dostrzec

Człowieka bez nadnaturalnych potrzeb

Wierzącego w kogoś tam, jedzenie czy gorzałę

Człowieka, walczącego z własnym ciałem

Z własną wolą, jaźnią lub umysłem

I wtedy zwracamy się do bóstwa

Lub chronimy się przed wiary błyskiem

A później wstyd nam spojrzeć w lustra!

Więc nie bądź już zobojętniały

Nie wzdragaj się przed chwilą wiary

A nawet, gdyby to nie przyszło

Nie przejmuj się – niewielu wyszło!