znowu się wstydzę

ta niepewność i cisza pozorna to burza

zmącona przypuszczeniem błędu

dokonuje we mnie

k r y t y k a

pojętej wątpliwości

stan mojej

ś w i a d o m o ś c i

chwieje się

o b a w ą

runięcia w przepaść

niczym kamień w ciemną studnię

bez dna i wody

stoję i patrzę w Nią

szukam odbić

r u c h u  w  b e z r u c h u

suchość moja zaciska skórą

i skręca kości z bólu

g r y z i e  i  p ę k a

nie o mnie się boję

lecz o to co we mnie

wstydzę się znowu