Klub Literacki RUBIKON
Klub Literacki RUBIKON

prawa kosmosu

planetarna mgławica
z okiem cyklonu
niczym czarna dziura
połyka światło

jak  ośmiornica
skwierczy na patelni kosmosu
lewoskrętnie zwija
sukno czasoprzestrzeni
zapatrzona w siebie
mknie ku zagładzie
jednostki

w pobliżu rozrasta się
tajemnica jej przeznaczenia
oko wszechświata
ze źrenicą pochłaniającą
wszystko
co po drodze spotka

małe zasili większe
wszechświat puchnie
wciąż rozszerza się
rośnie
a my na dole
obracamy się najczęściej
wokół własnej osi
w przekonaniu
że jesteśmy samowystarczalni
wielcy
gubimy to co najważniejsze
sekundy miłości

Wrocław, 21.06.2016 r.


autor: Anna Paciorek
ostatnia modyfikacja: 2016-06-24




Ta praca należy do kategorii:




Średnia ocena pracy to:
Ilość głosów: 0

Zaloguj się aby mieć możliwość oceniania prac.



Komentarze (1):


1. 2016-07-13

Przepiękny. Ciężko analizować takie wiersze, przemawia on sam w sobie. Człowiek samym swym istnieniem zaprzecza prawom kosmosu. Gdy przestaje istnieć jeden człowiek, czy ginie cały wszechświat? Czy gdzieś zostaje ślad miłości?


Podpis: (A) Maja Hypki



komentarze  autor