Już nigdy więcej

Już nigdy więcej

Nie chcę się już więcej czuć
jak jedno z wielu tysięcy ziaren piasku
na tej wielkiej pustyni zwanej ludzkością.

Nie chcę się już więcej czuć
jak jedno z tysięcy drzew
w tej wielkiej puszczy zwanej ludzkością.

Nie chcę się już czuć jak oni…
zagubieni, bezimienni,
między miliardami ludzkich istnień.

Nie chcę się już więcej czuć
jak jednak kropla pośród tysięcy innych
tworzących bezmiar oceanu.

Nie chcę się już więcej czuć
jak mgła, co rozpościera swoje mgliste ramiona
przed ludzkimi uczuciami, ukrywając
przed oczyma dostęp do ich serc.

Pragnę znów poczuć się wolna,
niczym ptak wylatujący z gniazda
na poszukiwanie przygód.

Pragnę znów poczuć się kochana,
niczym dziecko w ramionach matuli,
która go do serca swego mocno tuli.

Tego właśnie pragnę
wolności i miłości…

Nic więcej…

Kasia Dominik