miłość bierze się

I niech tak zostanie, że miłość jest doskonała :) A co do „Quo vadis”, myślę podobnie ;) Bardzo dziękuję za rozmowę :) Pozdrawiam serdecznie :)

I jeszcze mogę dodać, że w szkole podstawowej czytałam „Quo vadis?”. I jak miałam przyznać się przed samą sobą to cóż, Winicjusza miłość wydawała mi się nudna :) Petroniusz mi się podobał, zawsze podobała i interesowała mnie kultura antyczna. Piękne rzeczy można z niej czerpać, ale widać w tej książce wyraźnie różnicę w postrzeganiu miłości i lepiej brać przykład z przemiany Winicjusza :) Choć to wiem to szerze się przyznaję co mnie zafascynowało :)

Najpiękniejszy dla mnie tekst o miłości to "Hymn o miłości". Ten tekst zamyka w zasadzie rozważania czym jest miłość. Ona nie musi dążyć do doskonałości, bo ona jest doskonała. To jedyna doskonała rzecz w życiu. A ludzie nie i nie potrafią tak kochać cały czas, ja też nie. Nieodwzajemniona miłość nie jest doskonałością, jest częścią. Jak napisałam w komentarzu do wiersza Kasi najdoskonalszą formą miłości jest przyjaźń, choć ona najbliżej ideału może też jest częścią. Bo istnieje miłość nieodwzajemniona, romantyczna, ale nie istnieje nieodwzajemniona przyjaźń. Jest lub jej nie ma. Gdy dochodzi do tego namiętność, zrozumienie i wszystkie pozostałe elementy jest ideał miłości, którą potem można przelać tę wzajemną miłość na dziecko. Bo dziecko też trzeba pokochać, choć w kulturze jest przyjęte, że matka kochać powinna automatycznie. To jest trudniejsze, gdy między rodzicami nie ma namiętności i przyjaźni. Lecz lepiej nie tworzyć teorii na temat miłości, tylko jej doświadczać. Dawać i odbierać :) Jest tylko jedna zasada, miłość nie stwarza zła, nie krzywdzi innych. A my, ja również, zwykle jesteśmy tylko ułomnymi ludźmi i zazdrościmy na przykład :) Gdy miłość się pojawia, jeśli w ogóle jest, jest już ideałem. Potem trzeba pilnować, by jej nie ubrudzić :) Pilnować oczywiście siebie. Myślę, że to tak jest. Trochę odwrotnie :)