Soki ziemi

Marzec. To dobra pora, by zaufać słońcu. Przebić się przez warstwy zmarzniętej

ziemi. Pisać wiersze patykiem na piasku.

Coś we mnie pęka. Wyrywa się ku niebu.  Rosną mi ramiona jak Wisznu.

Przeganiam zimowe sny. Za dużo w nich śmierci, a ja wierzę

w życie, w odradzającą się co roku zieleń. Rozwiążcie mi usta, niech

wypłynie ze mnie zimowy ferment,  niech oczyści się

krew.

Po drugiej stronie skóry jest wiosna. Kwitną krokusy i moje palce

sięgają coraz głębiej.

Do wewnątrz.