Autoportret

Autoportret

Od ponad trzydziestu lat,
błądzę wzrokiem
za falami rozbijających się o brzeg,
z nadzieją na odnalezienie siebie.

Przeraźliwy krzyk natury
przywołuje moje imię,
ale na próżno,
nic nie słyszę,
tylko ciszę utkaną z morskiej piany.

Delikatnie stąpam po plaży,
by nie ugrząźć w piaskach przeszłości,
Zefir podąża tuż za mną,
zacierając ślady
mojego nieistnienia.

Nieśmiało patrzę prawdzie w oczy,
zmrużone by nic nie przeoczyć.
Ktoś mnie woła?
Znowu mam przesłuchy,
przecież nie ma mnie,
nigdy nie żyłam.

Spaceruję w głąb duszy,
targanej powiewem niepewności,
w niej nadzieja na miłość,
jutro znowu oczy otworzę.

Pokorna jak baranek,
maluję w sercu rajski ogród,
gdzie każdy listek drżący na wietrze,
jest dzieckiem poezji.

Kasia Dominik