Po drugiej stronie lustra

Po drugiej stronie lustra

Tego wieczoru nagle dech mi zaparło,
mimo, że świeże powietrze wdychałam.
Bezsenna noc z księżycem rozmawiała,
gwiazdy złotymi nićmi niebo tkały.
Sukces Chardonnay’em winien smakować –
ale jakoś nie może przejść przez gardło.
 
Niech ta noc się już skończy – krzyczą myśli.
– Oczy szeroko otwarte wciąż nie dowierzają,
chciałabym pojąć, ogarnąć – nie zdołają.
– Wreszcie zrozumiałam: jestem inna.
Kulą mi to u nogi… ciężar niesłychany.

Dzień za dniem mija bez rewelacji,
choć białe zęby szczerzę na zachętę.
Ten tam obok myśli, że to do niego,
naiwny jakiś – choć moje ego pogłaskał.
 
– Zmarszczki niczym szlak nad Morskie Oko
wiodą z prawa na lewo po zmęczonej twarzy.
Oj, ten wieczór nie należy do najlepszych.
Nawet w smartfonie padła bateria,
zasięg też milczy jak makiem zasiał.
Afonia miód, acz kamień nadal u szyi ciąży.
 
Kiedyś byłam: „mówisz – masz”.
Niemożliwe i cuda dla mnie nie istniały,
zapał w sercu kreślił strofy, które czytał świat.
Co wieczór – wedle szczeniackiej tradycji,
wino, śpiew, beztroska – to łechtało psyche.
Tak banalne, ale bez nich jestem beznamiętna.
 
– Tej nocy jeremiadą grzeszę.
Rozmywa się makijaż naiwności.
Nie mogę na siebie patrzeć w zwierciadle –
pozbawionej iskry, bez której ogień nie zapłonie.
Ale po nocy znowu nastanie dzień.
 
Jednak teraz jeszcze pociskam lamentami,
niech ta przeklęta noc się już skończy.
 
Kasia Dominik