* * * ( Zasadziłem drzewo na swą trumnę... )

Zasadziłem drzewo na swą trumnę

Dąb wyrósł wielki i mocny

I korzeniami oplótł skały

W lesie ciemnym rósł gubiąc liście co rok

Dla ptaków był domem

Więźniem był dla chmur

Hartowały go mrozy

Smagały wiatry

I słońce paliło ucząc pokory

Milczące stało drzewo

Czekając na dzień sądu

Przestraszone ostrzem siekiery

I kiedy przyszła godzina moja

Uschło drzewo wielkie i mocne

Pokory nauczone na pamięć

Ktoś ściął drzewo i ogień rozpalił

By ogrzać się w noc długą i mroźną

Ciemność rozproszył mróz odpędził

I w dym zmienił się dąb wielki i mocny

W dym więc coraz go już mniej

Coraz mniej...