Polskim Paniom!
Pamiętajcie miłe Panie,
Polak ma rogatą duszę,
Choćby czasem źle się działo,
Zawsze mówi:Wytrwać muszę!
Jak historia mówi nasza,
Wciąż walczyli pradziadowie,
Gdy na Polskę napadł Niemiec,
Walczyli nasi ojcowie.
My Polacy,bądźmy hardzi,
Choć i czasem źle się działo,
Pokonaliśmy cierpienia,
Walcząc o ducha i ciało.
W swych mężczyznach Drogie Panie,
Zawsze znajdźcie swe oparcie,
Które Wam jesteśmy winni,
To nie tylko łez otarcie!
Miłością i zrozumieniem,
Swojej Pani trzeba służyć,
Kiedy wsparcie jest i uśmiech,
Czas nikomu się nie dłuży.
Zawsze z podniesioną głową,
Iść przez życie z miną hardą,
Przeciwności losu miną,
Spójrzcie na nie lecz...z pogardą!
Więc Kobietki,wierzcie w siebie,
Pan niech z nieba błogosławi,
On każdego człeka kocha,
Który jego imię sławi.
Nigdy się nie załamywać,
O to śmiem Was dzisiaj prosić,
Śmiech przez łzy gdy coś dolega,
Ból z uśmiechem trzeba znosić.
Kiedy smutno jest na duszy,
Czas na spacer Drogie Panie,
Między białe pnie brzóz polnych,
Gdy dojdziecie,spójrzcie na nie!
Obejmijcie białą korę,
Siadając cicho pod drzewem,
Te drzewa szumią dla Was,
Ptaszęta upajają śpiewem.
Chociaż ciało czasem słabe,
Duchem zawsze bądźmy młodzi,
Pamiętajcie Polskie Panie,
No i oto przecież chodzi!!!
autor: Zbigniew Szałkiewicz
ostatnia modyfikacja: 2010-01-31
Ta praca należy do kategorii:
Komentarze (0):
© Dominik Grabowski