Samotni w sieci

Samotni w sieci,
bezimienni,
w rozmowie  nijacy,
 chwiejni,
stwarzają pozory radości.  
To nauci godni litości. 

Latają po spamach  
jak ptaki
zuchwale miotając  słowami,
lecz efekt jest byle jaki.
Kim  oni są,  to widać
między wierszami  

Miauu,  wrrrr, auuuuu,

 jakieś   ssssyki,
samotnych nautów wybryki,
to ich wołanie  
”ratunku!'
 we krwi nadmiar toksyn
i 

  trunków,
a w życiu brak miłości  
Tu jej szukają,   na stronie,
w tej  wielkiej żalów mnogości,
gdzie większość  
to klony
i trolle.
Nikt ich nie skarci,  
nie  ruszy,
nie walnie z pięści,

tyłka nie skopie,
 nie wytarga  za uszy!
Czasem

 ktoś rzeknie,
co warci
i  na tym koniec.

Czują się więc bezkarnie
  prostacy,
     internetowi hultaje,
    bezimienni
                  internauci